مازوخیسمی که دوستش دارم

دیروز شیراز طوفان گرفت.

از همان بادهای لعنتی که بوی موهات را با عطر پاییز قاطی می کند و می رقصاند  و از روی تمام نیمکت ها رد می کند و پرده ی سفید حریر را کنار می زند و از پنجره ی نیمه باز اتاق تاریکم می آورد می گذارد توی شیشه ی خالی عطری که بی بی عطری از بنفشه های حافظیه پر کرده بود...

پنجره ها را می بندم؛

مبادا اتاق بوی موهات را به باد دهد.

 

قصه ی هزار و یک شب

بی تو

هرشبِ من هنوز

زمستانی تمام ناشدنی ست!

می نشینیم پای گرمای آتشِ هنوزشعله وری که چشم هایت به پا کرده بود؛

و دوباره همان داستان تکراری...

 

ایوان خانه؛ از لحظه تلخ رفتنت می گوید

آینه؛ از بهت آن صبحی که دیگر هرگز تو را ندید

و من؛ قصه ی کوتاهِ موهایِ بلندِ سفیدم را.